Surrealistisch

Sinds woensdag ben ik terug thuis en het doet heel surrealistisch aan zulle. Soms lijkt het wel dat ik geen vat op de realiteit heb. Het zal allemaal een beetje aanpassen worden.

Het afscheid in Guate was redelijk zwaar, moeilijker als de eerste keer, deze keer was het iets meer definitief (alhoewel ik zeker nog terug wil, geen twijfel aan). Dinsdag en woensdag nam ik dus afscheid van de mensen, de straat en de stad, ik zal het serieus missen (doe ik eigenlijk nu al). De vlucht was niet onmiddelijk de beste in mijn leven, ik voelde me nogal triest en bovendien was mijne gebuur nogal onvriendelijk. Slecht geslapen maar toen ik in zaventem aankwam en mijn ma, oma en zus er stonden was ik toch blij om weer thuis te zijn. Vandeweekend zag ik Lien en de meeste andere volleyers terug. Zondag waren enkele familieleden aan de beurt. Het is eigenlijk wel spannend om de mensen terug te zien. Ik heb er in ieder geval nog vele te gaan bezoeken.

Wel, het is moeilijk om mijn huidige gevoelens uit te drukken. Het was een schitterende ervaring die moeilijk in een aantal zinnen is samen te vatten. Zovele fantastische karakters ontmoet, zoveel schitterende plaatsen bezocht, zoveel geleerd, zoveel gevoelens...Ik hoop me in ieder geval nog te kunnen inzetten voor de belgische VZW en zodoende Guatemala te steunen. Ooit keer ik terug, nog nooit zo weinig getwijfeld!